Wdzięczność otwiera oczy i rozszerza serca, zarówno temu, który okazuje wdzięczność, jak i osobie wobec której się ją wyraża.
Aby okazać wdzięczność, trzeba najpierw dostrzec to dobro, które się otrzymało (otwieranie moich oczu), a potem to dobro w swoim sercu „zaakceptować” (poszerzyć o to dobro swoje serce), aby móc za nie podziękować.
Wdzięczność „otwiera oczy” temu, który coś dobrego czyni (bo czasem on sam już tego nie dostrzega) oraz poszerza jego serce, kiedy słyszy, że ktoś zauważył jego dobroć.
Wdzięczność nie musi obejmować rzeczy niezwykłych. Umiejętność cieszenia się z małych rzeczy i wdzięczność za nie czyni człowieka szczęśliwym.

Postawy wdzięczności można się nauczyć. Można na przykład notować każdego dnia przed snem 5 rzeczy, za które jest się w danym dniu wdzięcznym Bogu i ludziom.

Gdy doświadczamy ciężkich chwil i trudno jest nam znaleźć coś pięknego, pozytywnego, otwieramy notatnik i czytamy zapisane tam słowa. Odnajdujemy wtedy radość i szczęście.
Można być też wdzięcznym za bardzo proste rzeczy, np. mam co jeść, mam gdzie spać, nie ma wojny itp.

Najlepszą metodą na narzekanie (zło), nie jest unikanie zła, ale czynienie dobra, dostrzeganie go i bycie wdzięcznym za nie. Jeżeli wypełniamy dobrem i wdzięcznością swoje serce to nie mamy tam miejsca na zło, ale jeżeli nie czynimy dobra, to nasze serce wypełniać będzie zło, które jest „bezczelne”  i  wypełnia każdą pustkę.
Jak pisał ks. Blachnicki „Wdzięczność okazana Bogu otwiera serce człowieka na przyjęcie darów Bożej łaski”, czyli bez postawy wdzięczności wobec Boga nie jesteśmy w stanie przyjąć Jego łaski, którą On chce nam udzielić. Najdoskonalszą formą wdzięczności jest Eucharystia – wdzięczność Bogu za Jego miłość i dzieło zbawienia.